पडु आजारी...

आज कित्येक दिवसांनी ब्लॉग लिहायला घेतला आणि जाणवलं, की मी जवळजवळ तीन महिने काहीच लिहिलं नाही. मार्च-एप्रिल महिन्यांमधे इथे विक्रमी पाऊस पडला आणि घरी आजारपणांची मालिका सुरू झाली. अपूर्व day care मधे जात असल्यामुळे तिथलं प्रत्येक infection घरी येतं.

आई बाबा होण्याचा खरा अर्थ कळला अपूर्व पहिल्यांदा आजारी पडला तेव्हा. स्वत:चं हसणारं खेळणारं बाळ असं मलूल झालेलं बघणं किती कठीण आहे याची जाणीव झाली. Infant tylenol, humidifier वगैरे अनेक गोष्टी वेळीअवेळी दुकानात जाऊन घाईघाईने आणल्या. रात्री तीन तासाने घड्याळाचा गजर लावून ताप मोजायचा ठरवूनही मी दर तासाला जागी होत होते. साधा सर्दी-खोकला आणि ताप होता, पण कुठला तरी मोठा आजार असल्यासारखी मी चिंता करत होते.

डॉक्टरांची appointment मिळाल्यावर मला बरं वाटलं. वीस-पंचवीस मिनिटं वाट पाहिल्यावर डॉक्टर आले. त्यांनी अपूर्वला एक मिनिट तपासलं आणि "काही विशेष नाही, viral infection आहे, चार दिवसात बरं वाटेल", असं सांगून आम्हाला वाटेला लावलं. आम्ही नवे आई-बाबा आहोत हे त्यांनी ओळखलं होतं आणि ते गालातल्या गालात हसत होते. असं अजून दोन-तीन वेळा झाल्यावर आम्ही थोडे शहाणे झालो. डॉक्टरांची appointment घेण्याआधी थोडी वाट बघू लागलो. काही दिवसांपूर्वी जाणवून गेलं की कपाळाला हात लावून साधारण किती ताप आहे, हे बरोबर ओळखण्याइतके आता आम्ही "आई-बाबा" झालो आहोत.

आता परत हवा खूप छान झाली आहे. त्याबरोबरच कित्येक गोष्टी नव्याने सुरु करायचा (त्यात ब्लॉग लिहिणं पण आलंच) उत्साह मला जाणवतो आहे.